نامه ی حضرت علی‌السلام به نماینده اش عثمان به حُنیف درباره ی چه بود؟
در یکی از نامه های مهم، حضرت علی (ع) به عثمان بن حنیف، نماینده خود در بصره، نکاتی ارزشمند را یادآوری کرده اند.
ایشان در این نامه درباره وظایف یک حاکم اسلامی در قبال مردم توصیه های راهبردی بیان کرده‌اند.
این نامه به ویژه بر ساده زیستی و پرهیز از اشراف گرایی تأکید دارد.
حضرت علی (ع) حاکمان را به رعایت عدالت و همدلی با اقشار مختلف جامعه، به ویژه نیازمندان، فرا می‌خوانند.
در این مطلب میخوانید :
شرح رویداد : حضور در ضیافت ثروتمندان
ماجرا از این قرار بود که عثمان بن حنیف در ضیافتی شرکت کرده بود که بیشتر شرکت‌کنندگان آن را ثروتمندان تشکیل می‌دادند و فقرا در آن جمع حضور نداشتند.
حضرت علی (ع) به نماینده خود نوشتند که این عمل شایسته مقام یک حاکم عادل و نماینده امام نیست.
نماینده یک حکومت اسلامی باید همواره با مردم عادی احساس همبستگی کند و از حضور در مجالسی که در آن تنها ثروتمندان هستند، پرهیز نماید.
پیام حضرت علی (ع) : لزوم پرهیز از اشراف گرایی
حضرت علی (ع) در این نامه با صراحت اعلام کردند که چنین رفتارهایی به معنای گرایش به زندگی اشرافی است.
نماینده ایشان نباید به عنوان الگوی مردم، به این سمت حرکت کند.
ایشان حتی حاضر شدند آبروی نماینده خود را به خطر بیندازند تا به همگان نشان دهند که در نظام اسلامی، حق و باطل باید به وضوح از یکدیگر جدا شوند.
هرگونه رفتاری که به عدالت و همدردی با مردم ضربه بزند، باید کنار گذاشته شود.
از این نامه می‌توان نتیجه گرفت که هدف اصلی حضرت علی (ع) دوری حاکمان از زندگی اشرافی است تا همیشه در کنار مردم و برای مردم باشند.
