خطبه 234 نهج البلاغه به چه امری تأکید دارد ؟
نهج البلاغه مجموعه ای از خطبه ها، نامه ها و سخنان امیرالمؤمنین علی (ع) است که به مسائل اخلاقی، اجتماعی و فلسفی پرداخته است.
خطبه 234 از این مجموعه، یکی از تأمل برانگیزترین بخش هاست که به ابعاد مختلف زندگی انسان اشاره میکند.
امام علی (ع) در این خطبه، نکات مهمی را درباره چالش های زندگی، فراز و نشیب ها و معنای واقعی خوشی ها و تلخی ها بیان میکنند.
در ادامه با پویامگ همراه باشید :
در این مطلب میخوانید :
متن خطبه 234 نهج البلاغه
| رَوَى ذِعْلَبٌ الْيَمَامِيُّ عَنْ أَحْمَدَ بْنِ قُتَيْبَةَ عَنْ عَبْدِ اللَّهِ بْنِ يَزِيدَ عَنْ مَالِكِ بْنِ دِحْيَةَ قَالَ: كُنَّا عِنْدَ أَمِيرِالْمُؤْمنِيِنَ (عليه السلام) وَ قَدْ ذُكِرَ عِنْدَهُ اخْتِلَافُ النَّاسِ، فَقَالَ: إِنَّمَا فَرَّقَ بَيْنَهُمْ مَبَادِئُ طِينِهِمْ، وَ ذَلِكَ أَنَّهُمْ كَانُوا فِلْقَةً مِنْ سَبَخِ أَرْضٍ وَ عَذْبِهَا وَ حَزْنِ تُرْبَةٍ وَ سَهْلِهَا؛ فَهُمْ عَلَى حَسَبِ قُرْبِ أَرْضِهِمْ يَتَقَارَبُونَ وَ عَلَى قَدْرِ اخْتِلَافِهَا يَتَفَاوَتُونَ؛ فَتَامُّ الرُّوَاءِ نَاقِصُ الْعَقْلِ، وَ مَادُّ الْقَامَةِ قَصِيرُ الْهِمَّةِ، وَ زَاكِي الْعَمَلِ قَبِيحُ الْمَنْظَرِ، وَ قَرِيبُ الْقَعْرِ بَعِيدُ السَّبْرِ، وَ مَعْرُوفُ الضَّرِيبَةِ مُنْكَرُ الْجَلِيبَةِ، وَ تَائِهُ الْقَلْبِ مُتَفَرِّقُ اللُّبِّ، وَ طَلِيقُ اللِّسَانِ حَدِيدُ الْجَنَانِ. |
معنی خطبه 234 نهچ البلاغه
| سخنى از آن حضرت (ع) ذعلب يمانى از احمد بن قتيبه از عبد الله بن يزيد از مالك بن دحيه روايت مى كند كه گفت: ما نزد امير المؤمنين (ع) بوديم. در آنجا از اختلاف مردم سخن رفت و آن حضرت فرمود: سرشت و طينت مردم است كه آنها را از هم جدا مى كند. زيرا از قطعه زمينى به وجود آمده اند كه شور يا شيرين يا سخت يا نرم بوده است. پس بر حسب نزديك بودن زمينشان به يكديگر نزديك اند و بر حسب اختلاف زمينهاشان از يكديگر متفاوت. نيكو منظرى است كم خرد، بلند بالايى است، كوتاه همت، نيكوكردارى است زشت روى، كوتاه قامتى است دورانديش، نيكو سرشتى است كه خود را به راه بد افكنده. سرگشته دل است و پراكنده ذهن، گشاده زبان است و بينا درون. |
خوشی ها و تلخی های زندگی در کنار یکدیگر
در میانه خطبه، امام علی (ع) به صراحت به این نکته اشاره میکنند که زندگی انسان ترکیبی از خوشی ها و تلخی ها است.
ایشان تأکید میکنند که این دو در کنار یکدیگر معنا پیدا میکنند و هرکدام به تنهایی نمیتواند کامل باشد.
خوشی ها و راحتی ها زمانی ارزشمند هستند که فرد تجربه ای از تلخی ها و سختی ها داشته باشد.
تلخیها نیز انسان را به سمت رشد و کمال هدایت میکنند و باعث تقویت روحیه او میشوند.
